Onlangs, op een herfstachtige midweekse dag, vierden wij (De Hartkloppers) een verjaardag met een welverdiend uitje met alles erop en eraan: een dagje sauna! Vanwege een natuurlijke allergie voor de nieuwe mode die 'badkledingdagen' heet, waren wij genoodzaakt om uit te wijken naar een ons nog onbekend doch naar bleek uiterst luxueus resort. Het zou geen straf blijken. Bij het zien van de met aarde, grassen en mossen beklede daken van het hoofdgebouw, de landelijke en bosrijke omgeving en eenmaal binnen ook de grote, sierlijk aangelegde tuin en de plas waaraan het complex is gelegen, waren we verkocht.
Geenszins is het mijn bedoeling om anderen verslag te doen van onze gebruikelijke saunabelevingen of perikelen en ik had hierover niks geschreven als er niet iets heel bijzonders had plaatsgevonden. En ik had het evenmin aan deze blogpagina toevertrouwd als het 'gewoon' iets heel bijzonders was geweest. Wat in de sauna gebeurt, blijft in de sauna, zullen we maar zeggen. Niet dat daar gekke dingen gebeuren, die niet besproken zouden mogen worden, o welnee, al zijn er nog altijd lieden die zich een sauna als een poel des verderfs voorstellen. Nou heb ik makkelijk praten, want opgegroeid in een tijd dat je na het sporten met de hele club in je blootje stond te douchen. Tegenwoordig schijnen aardig wat clubsporters zich met sportbroek aan af te spoelen. Waar moet dat heen met onze verworvenheden, denk ik hoofdschuddend over deze malligheid. Maar laat ik niet verder afdwalen, het is van enige importantie dat ik hier verslag van doe.
Alvorens ons over te geven aan de ontspannende warmtes, stomende dampen of louterende baden gingen wij op ontdekkingsreis, met een heuse plattegrond in onze handen. We zijn wel in sauna's geweest waar niet meer dan twee cabines waren en we desondanks een professioneel ontworpen kaart in de hand gedrukt kregen, maar hier was het geen overbodige luxe. De cijfertjes die correspondeerden met allerlei voorzieningen waren niet op de vingers van ons tweeën te tellen, zelfs niet als we dubbel zouden zien. Het was zoveel dat we het niet allemaal tot ons konden nemen om dan na ampele overweging tot besluiten te komen welke cabines of baden we zouden nemen. En dus besloten we om maar gewoon op goed geluk her en der een houten huisje of ondergrondse grot binnen te stappen en ons over te geven.
Het enige criterium waarop we onze selectie van sauna's baseerden was het aantal graden Celsius, meer niet. Daar letten we secuur op, omdat we de Hartkloppers binnen de perken moeten houden. En zo kon het gebeuren dat er iets totaal onverwachts gebeurde. Een ervaring die wij nog nimmer in enig saunacomplex hadden beleefd, waarvan we zelfs nog nooit hadden gehoord.
Het overkwam ons op ons vierde saunarondje. Het was niet dat we bij binnenkomst in het huisje al gewaarschuwd hadden moeten zijn. Er lag een mevrouw in haar blootje een echt boek te lezen. Een paar keer eerder hadden we dat al gezien, dat iemand een boek las in een saunacabine. Moet kunnen. Je stoort er niemand mee. Maar persoonlijk zie ik het mij niet doen, vanwege de verwachting dat het boek bij mij snel groezelig zal worden vanwege de hoge transpiratiegraad. Verder lagen er een paar mannen in alle rust te genieten van de warmte. Wij vlijden ons neer op onze saunalakens en het intense genieten kon weer beginnen. Maar... Plots begon er iemand hardop te spreken. Een van mijn grootste ergernissen in de sauna: pratende mensen in of vlak bij een cabine, tenzij de cabine 'De goedgespreksauna' wordt genoemd, dan is het oké. Vooral omdat ik dan niet aanwezig ben. Maar goed, ik verbijt me even en blijf liggen. Het zal wel weer zo'n gast zijn die het nodig vindt om hardop met zijn saunapartner te delen dat het 'lekker warm' is.... Doorgaans komt dan vrij snel het besef dat er anderen in de cabine zijn en dat stilte de norm is. Maar..., het zal niet waar zijn! Deze man gaat door! In het verleden zou zoiets aan me knagen, maar toch zei ik er niet snel wat van. Veel eerder verliet ik dan de ruimte, hooguit wat luidruchtiger dan ik gewoon ben te doen, in de hoop dat de boodschap dan duidelijk werd. Die tijd is voorbij. Dus veerde ik lichtjes omhoog. Een eerste waarschuwing. Meestal werkte dat al bij gasten die wat te vrijpostig waren. Maar met opgeheven hoofd kon ik niet direct ontwaren wie de bron van de monoloog was. Dus verhief ik me met geërgerde blik tot zitstand en speurde de ruimte af. De overige gasten bleven stuk voor stuk roerloos liggen - het waren er vier in totaal, daaronder begrepen ook de andere Hartklopper. De stem bleef doordreunen over de verder bewegingsloze bezoekers. Nee... Een luidspreker! Wie in hemelsnaam...?!.Een relaxend muziekje kan ik zeer waarderen af en toe, maar dit? Een sprekende man! Die maar bleef doorpraten! En meer en meer werd ik mij bewust van die stem. Het duurde niet lang voordat ik hem in zijn blote toko voor me zag zitten, voorlezend uit een boek. Het was Maarten van Rossum! Of all people... Met wie ik ook in de sauna wil zitten, een voorlezende Maarten is wel de laatste. Als ik van een stem op aarde depressief zou worden, dan is het wel die van nationale mopperkont Maarten. Hoe somber ga je daar van worden. En dan te bedenken dat je naar de sauna gaat puur om te ontspannen en te genieten. Wie is op het naargeestige idee gekomen om de stem van Maarten uit te storten over ons die zich juist van het rumoerige aardse willen afzonderen? Een voorlezende Maarten valt toch moeilijk te rijmen met welk zalvend ritueel dan ook. Begrijp me goed, als Maarten daar in zijn nakie had gezeten, moet kunnen, ik heb niks tegen Maarten als persoon, maar wel met spreekverbod!
Vanuit zitstand besloot in deze kwelling niet langer te ondergaan en de cabine te verlaten. De andere Hartklopper was ook al onrustig geworden onder het neerdalende geweld en besloot mij onmiddellijk te volgen. Wat een verademing, de buitenlucht, een weldadige tuin, een kalmerende stilte, een oogstrelend uitzicht over het water, geen Maarten. We besloten de informatie maar eens grondig te bestuderen. Wat bleek? We waren officieel voor de eerste maal in ons leven in een luisterboeksauna geweest. En we hadden dus gealarmeerd kunnen zijn. Misschien niet specifiek voor Maarten, maar wel voor het voorlezen. De kans bestaat dat mijn waardering voor De luisterboeksauna anders zou zijn geweest als er een uiterst prettige vrouwenstem tegen me had gesproken, mits dan wel met woorden die mij zouden welgevallen. Maar de kans acht ik gering, het is niet mijn ding. Het is niet anders. Dat doet niks af aan de waardering van de dag in zijn geheel, het betreft uitsluitend dit mij tot dan onbekende fenomeen. En dan moet ik ook gelijk maar bekennen dat ik geen liefhebber van luisterboeken in het algemeen ben. Iemand die allerlei dialogen voorleest, van mannen en vrouwen, met steeds dezelfde stem, daar word ik sowieso niet vrolijk van. Maar vanuit het oogpunt van de uitgeverij was het een korte, maar erg leerzame ervaring. We hebben onze voelsprieten een tijdje terug al uitgezet, tastend naar informatie over luisterboeken uit alle hoeken en gaten. Tot nu toe weten we over luisterboeken nog maar een ding zeker: als we ooit een luisterboek gaan (laten) maken, dan zullen we Maarten niet vragen die in te spreken.
En zo drukte De luisterboeksauna een aardig stempel op ons verjaardagsuitje. Onder het genot van een passend hapje en drankje werd de stemming almaar vrolijker en vergaten we Maarten. Maar niet De luisterboeksauna. Want kon de rekening van de dag straks niet als zakelijke excursie, cursus of onder welke andere spitsvondige noemer dan ook worden opgevoerd in de administratie? Hoe lang en hoe vaak zouden we dan moeten aanvoeren dat we in De luisterboeksauna waren geweest? Hoe moesten we dat zo nodig bewijzen? Een fotootje maken mag nu eenmaal niet in zo'n oord. Enfin, het bleef nog wel even gezellig, als u begrijpt wat ik bedoel.
Aan het begin van de avond gingen we na een weldadige, lange dag huiswaarts, voldaan van lichaam en geest, met een nieuwe ervaring op zak, eentje die we niet snel gaan vergeten. En dat allemaal door Maarten!
Dank voor het lezen, Namaste!
Aldert Schuil